Nasz Patron

Treść

Samorządowe Liceum Ogólnokształcące otrzymało imię Kardynała Stefana Wyszyńskiego 14 października 2004 roku. Patron naszej szkoły to postać wyjątkowa, wymykająca się schematom. Prymas Wyszyński był człowiekiem niezwykłym w swej mądrości, konsekwencji, oddaniu wierze i Kościołowi Katolickiemu. Siłą charakteru oraz człowieczeństwa w trudnych czasach komunizmu obronił nie tylko siebie, ale i innych.

Biografia Kardynała Stefana Wyszyńskiego ukazuje człowieka silnego wiarą i mądrością, a przecież jego życie przypadło na najtrudniejszy czas w historii Polski. Kardynał Wyszyński urodził się w niewielkiej miejscowości Zuzela nad Bugiem, na pograniczu Podlasia i Mazowsza, 3 sierpnia 1901 r. Jego korzenie to typowa polska rodzina przywiązana do tradycji i religii katolickiej. To te wartości, które wpojono w dzieciństwie małemu Stefanowi, umożliwiały przetrwanie w trudnym czasie, kiedy Polska była pod zaborami. Prymas Wyszyński niejednokrotnie wracając do wspomnień z lat dzieciństwa, podkreślał, że przywiązanie do ojczyzny i miłość do Matki Boskiej wyniósł z domu rodzinnego. Wspominał szczególnie o modlitwach kierowanych zarówno do Matki Boskiej Częstochowskiej, jak i Matki Boskiej Ostrobramskiej. Na dzieciństwie naszego patrona zaważyła przedwczesna śmierć matki, która zmarła, gdy późniejszy prymas miał zaledwie dziewięć lat. Od tej pory wychowaniem Stefana Wyszyńskiego i jego rodzeństwa zajmował się ojciec.

Mimo trudnego dzieciństwa kardynał Wyszyński ukończył gimnazjum w Warszawie i Łomży, a następnie wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku. Święcenia kapłańskie przyjął 3 sierpnia 1924 roku. Na swoją mszę prymicyjną wybrał Jasną Górę. Czas pokazał, że w swej posłudze kapłańskiej zawsze był oddany Jasnogórskiej Czarnej Madonnie.

Prymas Wyszyński zdobył gruntowne wykształcenie, studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Społecznych. Uzyskał stopień doktora. Po studiach udał się w podróż naukową po krajach Europy. Po powrocie do Polski został profesorem nauk społecznych w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Tam też prowadził działalność społeczną wśród robotników.

W czasie okupacji uniknął aresztowania, ponieważ wyjechał z Włocławka. Ukrywał się między innymi we Wrociszewie i w Laskach pod Warszawą. W czasie powstania warszawskiego ksiądz Stefan Wyszyński był kapelanem grupy AK "Kampinos", działającej w Laskach i okolicy, oraz tamtejszego szpitala powstańczego. Opiekował się również rannymi, niósł pomoc duchową polskiemu społeczeństwu. Po zakończeniu działań wojennych Stefan Wyszyński wrócił do Włocławka i rozpoczął organizowanie seminarium duchownego zniszczonego w czasie wojny. W 1945 r. został jego rektorem.

W 1946 roku Ojciec Święty Pius XII mianował księdza profesora Wyszyńskiego biskupem ordynariuszem diecezji lubelskiej. Sakry biskupiej udzielił mu na Jasnej Górze prymas Polski, kardynał August Hlond 12 maja 1946 roku. Po jego śmierci 22 października 1948 biskup Stefan Wyszyński został wybrany arcybiskupem Gniezna i Warszawy oraz prymasem. To wydarzenie rozpoczęło nowy rozdział w jego kapłańskim życiu.

W rzeczywistości komunistycznej, totalitarnej prymas musiał znaleźć sposób na przetrwanie Kościoła w Polsce. Ten czas próby Kościół polski prowadzony przez Kardynała Wyszyńskiego przeszedł zwycięsko. Pod opieką Stefana Wyszyńskiego nie tylko dawał narodowi polskiemu, wyniszczonemu podczas okupacji, nadzieję, ale też wychowywał pokolenia księży w czasach, gdy komunistyczna władza Polski Ludowej walczyła wszelkimi możliwymi metodami, by zniszczyć organizację Kościoła w Polsce. Prymas był opoką, która stanowiła o przetrwaniu.

Gdy zaczęło się nasilać jawne prześladowanie, szczególnie w latach pięćdziesiątych, aby chronić Kościół i naród od rozlewu krwi, prymas Wyszyński podjął decyzję zawarcia "Porozumienia" podpisanego przez przedstawicieli Episkopatu Polski i władz państwowych 14 lutego 1950 roku.

12 stycznia 1953 Stefan Wyszyński został mianowany kardynałem, nie mógł jednak pojechać do Rzymu po kapelusz kardynalski, ponieważ władze zadbały o to, by nie otrzymał paszportu. Ponieważ walka władz komunistycznych z Kościołem przybrała na sile, 25 września 1953 roku Stefan Wyszyński został aresztowany i wywieziony z Warszawy. Był przetrzymywany kolejno w Rywałdzie Królewskim koło Grudziądza, w Stoczku Warmińskim, w Prudniku koło Opola i w Komańczy w Bieszczadach. Właśnie w czasie pobytu w więzieniu został napisany tekst odnowionych Ślubów Narodu, które wygłoszone zostały na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 roku jako Jasnogórskie Śluby Narodu. Dopiero na fali “odwilży” 26 października 1956 r. Stefan kardynał Wyszyński został uwolniony.

W latach 1957-65 prymas prowadził Wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski. Na główne uroczystości milenijne w maju 1966 miał przyjechać Ojciec Święty Paweł VI, jednak władze polskie pod wpływem decyzji z Moskwy odmówiły mu prawa przyjazdu. Obchody Milenium Chrztu Polski pokazały opór polskiego społeczeństwa przeciw władzy komunistycznej.

W latach sześćdziesiątych kardynał Wyszyński czynnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II. Na jego prośbę Ojciec Święty ogłosił 21 listopada 1964 r. Matkę Boską Matką Kościoła. W tym też czasie zacieśniła się przyjaźń z późniejszym Ojcem Świętym Janem Pawłem II, dla którego prymas Stefan Wyszyński był nie tylko ojcem duchowym, ale i też przyjacielem. Wybór pierwszego w historii papieża Polaka 16 października 1978 roku, pochodzącego zza żelaznej kurtyny, nie byłby możliwy, gdyby nie postawa prymasa Stefana Wyszyńskiego, jego rozwaga i mądrość, które prowadziły Kościół i naród polski przez absurdy komunizmu, przez czas prześladowania i walki ze społeczeństwem polskim i Kościołem. Pontyfikat Jana Pawła II to również zwycięstwo prymasa Stefana Wyszyńskiego.

Prymas zmarł 28 maja 1981 r. w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego; w tym samym roku w maju, kiedy miał miejsce zamach na Ojca Świętego Jana Pawła II. W 1989 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny Sługi Bożego Stefana kardynała Wyszyńskiego, zaś beatyfikacja miała miejsce 12 września 2021 r. w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Patrząc z perspektywy czasu, należy ocenić postać kardynała Stefana Wyszyńskiego jako człowieka niezłomnego, którego mądrość i rozsądek stały się symbolem pokojowego oporu wobec obcej ideologii.